Onlangs hadden we de mogelijkheid om met Josephine Rees van Able Amsterdam rond de tafel te zitten. We spraken over toegankelijkheid en uitgankelijkheid voor minder-mobiele mensen. Josephine is ervaringsdeskundige en weet veel te vertellen over dit onderwerp. Als je een werkgever, BHV’er, gebouweigenaar of geïnteresseerd bent in ‘toegankelijkheid’ is dit een must-read. Bekijk en lees dit interview en leer hoe je jouw organisatie inclusiever kunt maken voor bezoekers en medewerkers.
Josephine, zou je jezelf willen voorstellen?
“Mijn naam is Josephine, ik ben Nederlands-Britse en ben 26 jaar oud. Ik ben geboren in Japan en opgegroeid in Tokio en Moskou. In 2012 ben ik terug naar mijn “roots” verhuisd in Nederland om naar University College Utrecht te gaan, en daar studeerde ik af met een diploma in Antropologie en Antropogeografie. Na een korte periode in Thailand en Cambodja te hebben gewoond, ben ik nu gevestigd in Amsterdam.”
Waarom ben je met Able Amsterdam begonnen?
“Ik ben begonnen met Able Amsterdam omdat ik het makkelijker wou maken om toegankelijkheidsinformatie terug te vinden. Daarbij wilde ik mensen met een beperkte mobiliteit helpen om deze geweldige stad zo goed mogelijk te ontdekken.
Indirect is het allemaal begonnen toen ik in 2017 een levensbedreigend verkeersongeval heb overleefd. Naast andere verwondingen die ik had opgelopen, was mijn rechterbeen volledig verbrijzeld – wat vandaag nog altijd een effect heeft op mijn mobiliteit. Sindsdien heb gebruik moeten maken van verschillende mobiliteitshulpmiddelen waardoor ik nu al wat zelfstandigheid heb herwonnen en een stuk mobieler ben.
Ik ben naar Amsterdam verhuisd toen ik al een jaar met mijn revalidatie bezig was. Ik verheugde me erop om mijn nieuwe thuis te ontdekken, maar ik realiseerde me al snel dat heel veel plaatsen rondom mij niet toegankelijk waren. Een gebrek aan rolstoelvriendelijke toiletten, ingangen zonder rolstoelhelling, smalle deuropeningen, en gebouwen met meerdere verdiepingen zonder lift, om er maar enkele te noemen – dit zorgde ervoor dat mijn vermogen om te genieten van wat Amsterdam allemaal te bieden heeft, beperkt was. Bestaande toegankelijkheidsinformatie was verspreid te vinden over verschillende websites. Vaak was het advies onbetrouwbaar omdat men niet goed begreep wat ‘rolstoelvriendelijk’ nu echt betekent. Engelstalige bronnen waren ook zeer weinig te vinden.
Ik hoopte dat ik een betrouwbare database zou vinden die mij iets kon vertellen over toegankelijke plaatsen in Amsterdam. Dat bestond toen nog niet, dus dacht ik, ‘Waarom begin ik zelf niets?’
Hoe draagt Able Amsterdam bij aan een meer toegankelijke wereld voor mensen met een beperkte mobiliteit?
“Allereerst draagt Able Amsterdam bij door het verzamelen van toegankelijkheidsinformatie en deze vervolgens beschikbaar te maken voor de mensen die het nodig hebben. Mijn doel is om het zo aangenaam mogelijk te maken voor mensen die Amsterdam bezoeken of voor mensen die er wonen, door aanbevelingen uit de eerste hand aan te bieden. Able Amsterdam draagt daarnaast ook bij via berichten die we plaatsen op een blog– en sociale media. Daarin benadrukken we wanneer een plaats rolstoelvriendelijk genoemd kan worden. Ik schrijf en deel dit om het makkelijker te maken voor de lezers om te begrijpen welke concrete stappen er genomen kunnen worden om een plaats beter toegankelijk te maken. Interessant genoeg is mijn meest gelezen blogpost tot nu toe mijn post over de “kenmerken van een rolstoelvriendelijk toilet”! Ten slotte draagt Able Amsterdam ook bij door toegankelijkheidsfeedback aan te bieden aan restaurants, hotels, en musea in Amsterdam.”
Hoe reageren organisaties op het feit dat ze niet of minder toegankelijk zijn voor mensen met een beperkte mobiliteit? Ondernemen ze actie op basis van de gegeven feedback? Zo ja, hoe snel doen ze dit?
“De reacties die ik krijg op mijn toegankelijkheidsfeedback zijn gevarieerd, maar grotendeels positief. Meerdere restaurants en hotels hebben mijn suggesties serieus genomen en hebben veranderingen doorgevoerd. Juniper & Kin installeerde een rolstoelhelling; The Birdhouse heeft hun papieren handdoekdispenser verplaatst zodat het binnen handbereik was voor rolstoelgebruikers; Barca heeft de zeep, handdoeken en verlichting van het toilet verbeterd, en Van der Valk Amsterdam-Amstel heeft de spiegels en kapstokken verlaagd in hun toegankelijke ruimtes. Soms duurt het weken, soms maanden, afhankelijk van de verandering. Een volledige renovatie heb ik nog niet gezien, maar ik hoop dat die dag ooit zal komen! Sommige etablissementen zoals Foam Fotografie Museum of het Anne Frank Huis zijn gevestigd in historische gebouwen, wat het moeilijk maakt om sommige veranderingen door te voeren en ondertussen nog steeds te voldoen aan de voorschriften voor beschermde gebouwen. In deze gevallen probeert het personeel zo behulpzaam mogelijk te zijn.”
We hebben het gevoel dat de toegankelijkheidscasus in een stroomversnelling komt te staan. Wat denk je hiervan? Wat is er verbeterd doorheen de jaren?
“Omdat ik nog niet zo lang in dit vak zit, kan ik moeilijk zeggen of de dingen sneller aan het verbeteren zijn dan voorheen. Aan de ene kant heb ik een paar veelbelovende stappen opgemerkt op bewustzijn van inclusiviteit. Bijvoorbeeld, vorig jaar koos Nederland voor Rick Brink als eerste onofficiële “Minister van Gehandicaptenzaken”. Het Nederlandse Spoorwegsysteem (NS) heeft nu ook recent een nieuwe generatie van treinen gelanceerd met rolstoelvriendelijke toiletten. Dat zijn goede ontwikkelingen, maar aan de andere kant lijkt het ook soms of we 2 stappen teruggaan. Vorige week zijn er nog 6 nieuwe voetgangersbruggen geplaatst in het Singelpark in Leiden. Twee ervan zijn compleet ontoegankelijk, met trappen op en neer. Ik heb ook verschillende, nieuw gerenoveerde restaurants gezien in moderne gebouwen waar een gebrek is aan simpele toegankelijkheidsfuncties.
Ik kan niet geloven dat gebouwen / organisaties in Nederland vandaag de dag nog steeds toestemming krijgen om nieuwe panden te bouwen zonder te letten op de belangen van minder-mobiele mensen. Dit zal zo blijven zolang onze overheid geen strikte en landelijke toegankelijkheidsregels implementeert.
Hoe is dat in vergelijking met ‘uitgankelijkheid’? (d.w.z. een snelle evacuatie verzekeren voor mensen met een beperkte mobiliteit)?
“Gezien het aantal openbare plekken in Nederland waar nu nog altijd gepaste toegankelijkheidsfuncties ontbreken, twijfel ik er absoluut niet aan dat er evenveel aandacht aan uitgankelijkheid moet gegeven worden. Dat gezegd zijnde, ben ik ervan overtuigd dat het brede bereik van bedrijven zoals Tetcon via sociale media een belangrijke rol spelen. Zij creëren en verspreiden bewust over het belang van snelle en veilige evacuaties voor mensen met een beperkte mobiliteit.”
Wat zijn je persoonlijke ervaringen met ‘uitgankelijkheid’?
“Gelukkig ben ik zelf nog nooit in zo’n noodsituatie terechtgekomen waar ik geëvacueerd moest worden. Hoe dan ook ben ik me nu zeer bewust geworden van uitgankelijkheid sinds ik in een gebouw met meerder verdiepingen werk. Samen met mijn werkgever hebben we een strategie bedacht dat ik snel en veilig geëvacueerd kan worden.”
Als je in een gebouw met meerdere verdiepingen bent, wat zijn dan de evacuatie-uitdagingen als je met een mobiliteitsbeperking zit (tijdelijk of permanent)?
“Bij een brand, aardbeving of ander noodgeval, mag je geen gebruik maken van de lift. Dat is best gevaarlijk als je niet zelfstandig via de trap naar beneden kan. Als iemand die minder-mobiel is, ben ik volledig afhankelijk van de hulp van anderen om naar beneden te kunnen. Ik moet ook hopen op het feit dat er iemand om me heen is die in staat is om mijn gewicht te dragen zonder daarbij te vallen, verwondingen te veroorzaken, en ons beide nog meer in gevaar te brengen. Om die redenen zijn uitvindingen zoals de evacuatiematras zo belangrijk.”
Is het mogelijk om één van de evacuatiematrassen uit te testen? Bijvoorbeeld, het S-CAPEPLUS Basic Model?
“Ja, natuurlijk!”
—
Vanwege dit interview gaan we op 31 augustus het evacuatiematras S-CAPEPLUS testen in Theater Carré in Amsterdam.